Colomn

Bedrijven beseffen niet dat de druk vanuit de bovenlaag verlamt i.p.v. stimuleert. Angstcultuur is als een ontzettend bang hert dat in de koplampen van de auto kijkt. Kun je het je voorstellen. Een hert dat op de weg staat en ineens in de koplampen van een naderende auto kijkt. Dit hert verlamt. Het weet niet meer of het rechtsaf, linksaf, achteruit of vooruit wil. Het doet niets meer. In veel bedrijven heerst er zonder dat men het beseft een angstcultuur. Er is zoveel druk vanuit de bovenlaag in de organisatie. Dit sluimert erin. En dit is vaak de weg naar burn-out en depressie. Of mensen nemen ontslag en je bent ervaring ineens kwijt. Een grote kostenpost voor het bedrijfsleven. Mensen worden onder druk gezet met targets, prestaties en aanwezigheid; Mensen worden op het matje geroepen om te vertellen wat ze al gepresteerd hebben; Afdelingen gaan voor hun eigen belang en niet meer voor het geheel. "Ondernemen vraagt om creativiteit. Vaste systemen zijn soms killing voor die creativiteit." Stel je voor dat een klant een prijzig product wil kopen. De klant zegt; “Ik wil wel een beetje korting.” En de verkoper zegt:”Als we dit onderdeel, dat u zo mooi vindt, cadeau doen, bent u dan blij? Hij weet, dat dit onderdeel nog ergens ligt. Een mooie deal omdat je alleen de inkoopprijs van het product weg. Je komt bij het magazijn en die sputteren tegen. Want dit kost hun omzet. Onder aan de streep van de deal ben je de inkoopprijs van een onderdeel dat nog ligt te verstoffen kwijt i.p.v. groter geldbedrag aan korting. De klant was blij met dit mooie kleine gebaar. Dat is creatief ondernemen. Je hebt een tevreden klant en een deal. Omdat we allemaal zo op de punt, komma zitten, zien we dat niet meer. We gaan in een bedrijf met elkaar concurreren uit angst om de targets van de afdeling niet te halen. We raken creativiteit kwijt, de verbinding en uiteindelijk denk ik dat het ons minder oplevert. De werknemers lopen de paden die hun opgedragen worden, maar zijn bang om hun wellicht briljante ideeën uit te voeren. We zijn allemaal afhankelijk geworden van digitale - en bedrijfssystemen i.p.v. creatieve mogelijkheden. Die zitten ons geregeld in de weg. Het is maar een bedacht voorbeeld om een beeld te scheppen. Het kan natuurlijk van alles zijn.

Ons eigen gevoel weer (h)erkennen, is de weg naar harmonie tussen man en vrouw. De onderdrukking van de vrouwelijke energie dient zich in ons allen aan. Het wil gezien worden. Het wil niet meer onbegrensd het mannelijke, in deze hoofd gedreven wereld, dienen. Een vrouw heeft een gevoelslichaam. Een lang onderschatte en weggestopte kracht. De mannelijke energie in haar kan haar hierin dragen, steunen en beschermen. We leven in een wereld waar de mannelijke energie aan het roer staat. De vrouwelijke en mannelijke energie zit in ieder mens , zowel man als vrouw. We voelen (vrouwelijke energie) niet meer wat zich in ons afspeelt. Er is een disbalans en disharmonie in ons. Het gevoel wordt weggewuifd. Het voelen geeft ons echter inzicht en ruimte voor nieuwe heldere keuzes. Het is ook de vrouwelijke energie in een mens, die de intuïtie hoort, die aan acties vooraf gaat. Je hoofd heeft snel een antwoord en dus gaan we het vanuit ons hoofd aanvliegen. Daar ligt niet de oplossing. Niets is doorvoeld. Het wakkert alleen dualiteit en afgescheidenheid aan. Ons hoofd denkt in kaders en labels. Het zet ons in hokjes. Ik tegen jou en wij tegen hen. Hiermee zullen we nooit de harmonie ervaren, die we diep van binnen wensen. Kaders en labels houden ons weg van onze ware potentie en oneindigheid. Het is de mannelijke energie in ONS, die grenzen zet. We zetten grenzen als iemand ons niet waardig of respectvol behandelt. We zetten grenzen als iemand ons leeg slurpt en we, op welk vlak dan ook, leeglopen. De vrouwelijke energie wil gewoon zijn en voelen en haar mannelijke energie geeft haar die ruimte en begrenzing, die nodig is. Je bent je eigen ridder. Je pakt je ruimte en/of neemt afstand om te doorvoelen. Je gaat voor jezelf staan en komt voor jezelf op ongeacht wat de ander vindt. Ik, persoonlijk ga na elk incident, ervaring terug naar mijn lichaam en voel. En dat kan ook klote zijn. Dat wat je jaren én jaren én jaren hebt weggestopt en genegeerd hebt, wil gevoeld en gezien worden. Ik laat alles wat ik voel er zijn. Het mag door mijn lichaam razen. En dan ebt het weg. Er ontstaat ruimte. Er ontstaat ineens inzicht. En dan kun je helder beslissen. Tot die tijd houd je afstand, keer je in en doorvoel je. Je neemt rust. Het wegkijken van jezelf, doen of je neus bloedt, eist z'n tol en put volledig uit. Je rent blind door het leven. De vrouwelijke energie hebben we eeuwen én eeuwen én eeuwen in onszelf onderdrukt door onszelf niet de ruimte te geven om te voelen. Als wij dat allemaal, zowel man als vrouw, weer serieus gaan nemen, pakken we vanzelf de onderdrukking van de vrouw in de buitenwereld aan . Zo binnen, zo buiten. Dat is een universele wet. Lees goed! De onderdrukking pak je niet in de buitenwereld aan. Je staat zelf voor de vrouwelijke energie in jezelf! Je ziet de waarde er weer van in en je kiest weer voor jezelf. Ergens is ons verteld, dat we niet mogen voelen, dat we door moeten gaan en vooral niet zeuren. En dit gaat ergens aan ons vreten. Niet voor niets hebben zoveel mensen nu een burn-out, depressie . De energie van de aarde is in 2012 veranderd van denken naar voelen. De energie van de aarde stijgt en stijgt. De zonnevlammen met enorm hoge lichtfrequentie en coderingen (geometrie) dalen dagelijks op ons neer. De donkere, weggestopte stukken in ons worden belicht. Die zijn niet meer weg te denken of onder het tapijt te schuiven. Er ontstaan dan veel ongemakken in ons. We mogen deze donkere stukken gewoon omarmen en er laten zijn. Als je namelijk stukken van jezelf afkeurt, zal er vanuit jouw omgeving afkeuring naar jou toekomen. Mensen zullen jou dit gaan spiegelen. Mij maakt het allemaal niets meer uit. Al zit ik in een restaurant. Als de emoties zich aandienen, laat ik het stromen. Het wil uit mij. Het wil bevrijd worden. Ik sta achter mijzelf. Achter wat ik voel!! Onze kwetsbaarheid is onze kracht. Mensen zien de echte Judith dan. Het kan ongemakkelijk worden voor mensen om mij heen. Zij zijn niet gewend om met gevoelens om te gaan. Het geldt ook voor mannen. Zij bestaan ook uit vrouwelijke energie. Nu staat de logical mind aan het roer. De mind kan maar een percentage zien wat er speelt. 95% speelt onbewust. Dus we beslissen met z'n allen massaal op die 5% bewustzijn.

Bindingsangst op onbewust niveau door verdriet om verlies. Een sessie en een Masterclass, is altijd een openbaring. In deze sessie, die ik nu wil en mag delen, ga ik dieper in op bindingsangst om verlatingsangst. De inzichten en healing komen vanuit de bron. Samen met mijn lichtteam gaan we in een sessie dieper in jouw onderbewustzijn. Vorige levens en overgedragen pijn van je voorouders worden geheeld. Zo ook bij deze lieve, prachtige vrouw. Ze is al lang alleen. Ze is krachtig, mooi en zacht. Ze redt zich goed, maar er is toch een enorm diep verlangen naar verbinding. Zoals het bij mij gaat, gaan we op kwantum niveau, in heiligheid, kijken en helen. Onze energie stijgt. Het voelt alsof je in de lift omhoog zit. Je gaat hoger en hoger. Het wordt warm in ons en de energie gaat steeds vrediger en sereen voelen. Ik hoor, dat ze mag voelen waar het ontstaan is. Ze hoort het jaar 900. Ze ziet zichzelf bij het water. Haar man is met de boot vertrokken en is nooit terug gekomen. Ze voelt nu in haar lichaam de onrust, die laat voelen, dat het trauma toch opgeslagen ligt. Ze ademt onder mijn begeleiding door de onrust heen. Ze laat het wegstromen. En dan ontstaat weer rust. We gaan ons verplaatsen in haar toenmalige man en zien hem ook staan. Ook hij is verdrietig en mist zijn vrouw. Dat doet mijn cliënt verzachten. Want er zat enorm veel boosheid onder haar verdriet. Ze voelde zich in de steek gelaten. Door vreselijke omstandigheden zijn ze gescheiden van elkaar en beiden lijden. Dit verdriet, dat we ergens herinneren, zorgt ervoor dat we onszelf saboteren en niet meer écht verbinden. Want dát willen we nooit meer meemaken. Op kwantum niveau kunnen we dit helen. In het beeld vloeien ze weer samen in een omarming.

Als kind heb je vaak gehoord hoe het heurt. Dat is in je systeem geslopen. Leer het te herkennen om nu anders te beslissen. Vaak ervaar ik in sessies en in de Masterclas s, dat mensen in dagelijkse leven niet durven uitspreken naar de ander wat ze ervaren. Dit alles om gedoe te voorkomen. Ik zie een schrikreactie bij het idee alleen al. De ervaring is, dat ze niet doorkomen bij de ander. Het wordt toch niet gehoord of je krijgt een bak kritiek terug. Jij ook altijd met je... In plaats van luisteren, hoor je wat je allemaal fout doet en anders moet doen. Of je hoort dat je je aanstelt. Of je hoort hoe zwaar de ander het wel niet heeft. Dus houd je je mond maar. Het niet durven uitspreken is ergens in je leven ontstaan. Als je bijvoorbeeld als onbevangen en avontuurlijk kind constant heb gehoord, dat je iets fout doet, dat je moet gehoorzamen en gestraft bent, wordt je bewegingsruimte energetisch beperkt. Je bent op je plek gezet. Je gaat je uiteindelijk maar aanpassen om lief gevonden te worden. "Aanpassen aan de ander, is weg van jezelf" Dat heeft zonder dat je het beseft invloed op je huidige functioneren. Je leeft in een 'onzichtbare' gevangenis. Je zet geen stap meer buiten de ooit neergezette lijnen, omdat je dan gestraft of bekritiseerd wordt. En dat gevoel is als kind maar ook als volwassene ontzettend onaangenaam. Je hebt het gevoel dat je faalt, niet voldoet of niet goed genoeg bent. En als je je hele leven al hoort hoe het heurt, ga je het zelf geloven en integreren in je systeem. Geen haar op je hoofd dat eraan denkt, dat je wellicht wel goed bent zoals je (van nature) bent. In een sessie gaan we liefdevol naar onderliggend lijden en zetten het samen om. Zodat de lijntjes verdwijnen en je vrijer wordt in je doen en laten en in jezelf zijn.

Dat wat verandert, zijn je inzichten en je eigen keuzes. Verandering hoe bewerkstellig je dat? Voor mij betekent het in ieder geval dat je jezelf niet meer aanpast voor een ander. Dat we IN onszelf kijken naar wat ons ervan weerhoudt ons mooiste leven te leiden. Dus niet verder van jezelf weg, maar juist dichter naar jezelf toe. Je wordt geboren als een baby, puur en onbevangen. In de loop der jaren ga je ervaren, dat je je moet aanpassen, wil je lief gevonden worden. Of je moet presenteren om indruk te maken en/of überhaupt aandacht te krijgen. Of je gaat jezelf wegcijferen om maar niet tot last te zijn . Een andere optie is dat je maar blijft zorgen voor anderen of leiding (verantwoordelijkheid) neemt om nodig te blijven. Of neem school, daar wordt je verteld hoe zaken in elkaar steken. Je eigen weten wordt totaal niet meegenomen. Je leert dingen, die wellicht niet eens passend zijn voor jou. Waar je je hele leven niets mee gaat doen. Zo raak je steeds verder van jezelf verwijderd. Het venijnige ervan is, dat dit wel je comfortzone wordt. Dit is bekend. Je weet niet anders meer. Je handelt ernaar op de automatische pilot zonder na te denken of je dit (nu nog) wel echt wilt. Je neemt een rol of meerdere rollen aan. Heel langzaam slijt het erin. Je weet niet eens dat je draait op valse programmering. Dat dit je drijfveer is. Ergens in je jeugd is het ontstaan. Het is hard werken en het is uitputtend. Je bent steeds bezig met de ander. Dus naar buiten gericht. Maar wat wil jij van binnen? Ik heb het er vaak met vriendinnen over hoe zalig het is, dat je volledig jezelf kunt zijn bij elkaar. Dat je aandacht hebt voor elkaar. Dat je emoties mag hebben en deze durft uit te spreken. En als iets je raakt, dat het er mag zijn. We houden niet meer onze mond. We worden niet veroordeeld. We weten van elkaar dat dit ons nieuwe inzichten geeft over onszelf. Dat iets in ons zichtbaar wil worden om te worden geheeld. Als dit alles mag en wordt omarmd, heb je een veilige haven. Als de ander je volledig accepteert, is niets vreemd en krijgt alles de ruimte. Je krijgt dan letterlijk lucht!

Wat bedreigend voelt, kan je juist bevrijden. Soms kom je in een situatie, die onveilig voelt. Het nare gevoel, dat je eraan overhoudt, kan je juist bevrijden. Dit bedreigende gevoel kan voortkomen uit plotseling gevaar, maar ook het uitspreken van iets kan al onveilig voelen. In mijn situatie was het een dreigend gevaar. Ik liep met mijn teckeltje Puk in het park en voor ik het wist, werd Puk achterna gezeten door een grote, dominante hond. Ze liep vrolijk, vrij en onbevangen totdat het "grote" gevaar uit het niets dreigde. Ze was enorm bang. Niet veel verder gebeurde hetzelfde nog een keer. Puk had het hazepad gekozen en ze was uit mijn gezichtsveld verdwenen. Iets verder op het pad vond ik haar terug. Het gevaar was geweken. Ze wachtte me op. Diep van binnen wist ik dat er niets met Puk zou gebeuren. Ergens voelde ik dat ik beschermd was. Ik wist dat ik hier iets van mocht leren. Maar wat? Die middag zat ik bijna kotsend op de bank. Ik wist er dient zich iets aan. Iets dat heel diep in mij zit en gezien wil worden. Ik ging naar het onaangename gevoel in de buik en liet het er zijn. Wat me enkele dagen ervoor in een meditatie al getoond werd, is een beeld van een brandmerk, een soort V. Ik heb het later opgezocht en het hoort bij slavenij. Ik hoorde tijdens de meditatie tevens het woord klopjacht. Nu realiseer ik me, dat het gebeuren in het park met mijn hondje nodig was om even die oude pijn aan te raken. Dit mocht ik nu doorvoelen en loslaten. De oude energie van slavenij zit nog ergens in mijn energetische veld. De diep weggestopte herinnering aan dominantie, klopjacht, onmacht, onderdrukking, vernedering, verkrachting, boosheid, het bedreigen van dierbaren, het verdriet en ga maar door. Er is genoeg over vastgelegd in boeken.

Het één is flow, het ander is hard werken. Dit blog is geschreven om je te inspireren en te motiveren om uit je eigen gecreëerde waanbeeld te stappen. In je eigen kracht te gaan staan en de regie over je leven in eigen handen te nemen. Niets is wat het lijkt. We hebben veel onbewuste gedragspatronen ontwikkeld, die diep in ons systeem verankerd zitten en ons gedrag onbewust bepalen. 'Als meisje 'danste' ik al tussen de automonteurs in de werkplaats. Daar voelde ik me thuis.' In de wereld van mijn vader draaide het om auto’s, ondernemen en zijn gezin. Als jong meisje ‘danste’ ik tussen de automonteurs in de werkplaats, zat ik achter de telmachine op kantoor, hielp ik klanten bij het aftanken van hun auto en zat ik aan tafel te lunchen met de directeur van Volvo Nederland. Zo ging dat in die tijd nog. Ondernemen is eigenlijk simpel, maar simpel ondernemen is moeilijk. Tenminste zo lijkt het tegenwoordig. Het ondernemen in een familiebedrijf is ons met de paplepel ingegoten. In de loop der jaren ging ik mijn eigen weg, maar mijn draai kon ik nooit echt vinden. Waarschijnlijk omdat ik zocht naar een plek waar ik het ondernemerschap, dat ik opgesnoven had, zelf in praktijk kon brengen. Ik kwam in grote bedrijven, waar het ondernemerschap van de individuele medewerker niet de aandacht had. Waar het duidelijk was dat de één belangrijker was dan de ander. Zo voelde dat in ieder geval voor mij als hoogsensitief persoon. Op een dag zeiden mijn vader en zijn accountant dat ze de opvolging van het bedrijf hadden besproken. De beste optie was, huns inziens, dat mijn broer alles zou overnemen. Ik had het altijd verwacht, maar toch ook nog ergens ver weggestopt. Het kwam dus op dat moment als een donderslag bij heldere hemel. Wat moest ik nu met mijn ondernemerschap, mijn talenten? Waarom niet samen? En wat kon ik mijn kinderen nog bieden? Want mijn lijn zou geen erfgenaam van dit bedrijf meer kunnen worden. ‘Zodra ik met de pijn geconfronteerd werd, ging ik nog harder werken.' Dit is een onbewust mechanisme om je te beschermen. De pijn wilde ik niet voelen. Ik heb daarna gedaan wat ik altijd gedaan heb en dat is doorgaan. Dat doe je in een familiebedrijf. Je gaat niet bij de pakken neerzitten. Je blijft samenwerken en zet je beste beentje voor. Ik ging steeds harder werken en wilde met man en macht bijdragen aan het succes van het bedrijf waarin ik opgegroeid ben. Ik bleef me verantwoordelijk voelen. Als oudste kind van een gezin wil je de boel bij elkaar houden. Zodra ik weer met de pijn geconfronteerd werd, ging ik nog harder werken. Dat is een onbewust mechanisme om je te beschermen. 'Iedereen denkt dat alles je in de schoot geworpen wordt.' De pijn wilde ik niet voelen. De omgeving denkt, dat alles je in de schoot geworpen is. Niemand ziet je worsteling. Ik cijferde mijn eigen gevoelens onbewust weg totdat, na het overlijden van mijn moeder, de man met de hamer kwam. Ik was totaal opgebrand. Hard werken om erkenning te krijgen, kost héél veel energie, zo bleek. Op dit moment realiseer ik mij dat ik onbewust al die jaren heb willen bewijzen, dat ik als vrouw ook troonwaardig ben. Ik zocht naar erkenning. Let wel. Ik wil benadrukken onbewust. Niemand heeft mij gedwongen hard te werken en me zo dienstbaar op te stellen, trouw te blijven aan het familiebedrijf. Dat heeft mijn eigen gevoel van ‘minder’ zijn, gelijkwaardig willen zijn me onbewust opgelegd. Een waanbeeld dat ik zelf in mijn hoofd geschapen heb. De wet van de aantrekkingskracht werkte in dit geval ook in mijn nadeel. Want wat je voelt, roep je op je af. Dus mijn gedachten werden ook in veel gevallen door dominante mensen op mijn pad bevestigd. 'Als ouder kun je ongewild en met de beste bedoelingen van de wereld je kind een moeilijke les in dit leven meegeven.' Mijn vader heeft altijd en nog steeds het beste met ons allen voor. Hij zorgt goed voor al zijn (klein) kinderen. Iedereen is voor hem gelijk! Dat wil ik toch gezegd hebben. Hij heeft ook goed voor zijn dochters gezorgd. Zo zie je dat je als ouder ongewild en met de beste bedoelingen van de wereld je kind een moeilijke les in dit leven kunt meegeven. Voor mij was en is deze les duidelijk mijn eigenwaarde (leren) kennen, het voor mezelf opkomen, me gelijkwaardig voelen en trouw aan mezelf zijn door grenzen te stellen.

Je moet eerst jezelf zijn, wil je aantrekken wat bij je past! Veel mensen voelen op dit moment een grote onrust. De passie borrelt in ons, maar we weten niet hoe we het vorm kunnen geven. We hopen met z’n allen dat de ander onze capaciteiten ziet en ons helpt deze te ontwikkelen. We willen dat de ander ons helpt onze onrust op te lossen. Dat is de illusie die het juist in stand houdt. De ander zal je niet ‘verlossen’. “De wereld waarin we leven hebben we zelf gecreëerd. Nu mag je erin leven.”: Nina Simone Om je droom te leven, zul je eerst wakker moeten worden. Je zult moeten gaan beseffen, dat niemand je gaat helpen. Je zult voor jezelf moeten gaan staan door keuzes te durven maken. Jij bent zelf diegene die jou moet verlossen. Dat wat ons gevangen houdt, is de constante twijfel aan onszelf. We zijn bang controle los te laten. “Het enige waar we angst voor moeten hebben, is de angst zelf.” Franklin Roosevelt 1932 Je voelt in alle vezels van je lichaam dat je aangeboren talenten hebt. Dat het anders moet. Dat je een andere werkelijkheid wilt creëren. Je weet alleen nog niet waar en wat deze talenten je zullen gaan brengen. Deze angst zorgt ervoor dat je voor zekerheid en comfortzone blijft kiezen. Je blijft werken voor erkenning en wachten tot anderen je uit de comfortzone trekken. Maar hoe kunnen anderen onze talenten zien als we het zelf nog niet helder hebben. Jij moet zelf risico’s durven nemen.