Van een en een kun je DRIE maken.

Twee mensen die zelfbewust zijn, zullen elkaar willen upliften. Dat geeft een heel ander gevoel dan altijd alles voor de ander moeten oplossen, dragen of doen. In het ergste geval geef je de ander de schuld van alles.

De bewuste persoon pakt eigen verantwoordelijkheid.

Uit mijn ervaring in sessies, kun je in verbinding blijven als je van jezelf weet, dat een oude wond (oude ervaring, onbewuste herinnering) opspeelt en dat het bij elkaar veilig is om deze met elkaar aan te kijken. Veilig voelen is wel een must. Niemand stelt zich open als het onveilig voelt.

Tijdens een sessie waar twee bewuste mensen weten dat ze soms uit verbinding gaan en dit willen ombuigen, dienen zich mooie inzichten aan.

De vrouw schermt zich af als het spannend wordt. Ze is vroeger als klein meisje vaak overspoeld door spanning in haar omgeving en haar emoties, gevoelens, mening mochten er niet zijn.

Vaak werd ze niet eens opgemerkt. Dat voelt als afwijzing, afkeuring.

In een spannende situatie gaat ze als het ware weer op haar slaapkamer zitten om het allemaal zelf te verwerken. Ze vertrekt uit de verbinding om zich veilig te voelen.

Wat ze nodig heeft, is een aanwezigheid en een schouder om zich te kunnen overgeven aan wat is, wat ze voelt opkomen.

"Ze wil de wereld in als haarzelf met alles wat zich aandient. Ze wil zo geaccepteerd worden. Wat vroeger niet mocht zijn, verwelkomen we nu wel."

Als de vrouw en de man in kwestie in hun leven onenigheid ervaren, gaan ze uit verbinding.  Hoe komen ze weer bij elkaar? Ik laat het hen aan de lijve ondervinden.

Op mijn verzoek geeft ze hem aan dat ze zich onmachtig voelt in de spanning en dat ze dan eigenlijk weg wil rennen. Hij weet nu wat zich voordoet. Daarna geeft ze op mijn verzoek aan, dat ze graag een omarming wil.

In de omarming komen bij haar emoties, onrust, ongemakkelijkheid, lacherigheid, weerstand. Dat alles wat zich in haar aandient mag er voor het eerst zijn en kan nu wegstromen.

Dan kan hij ineens ook ontspannen en haar geven wat ze nodig heeft. In hem zit ook nog een verlegen jongetje dat alles zo goed mogelijk wil doen. Hij heeft dus niets fout gedaan, weet hij nu. Ook hij wist zich gewoon even geen raad hoe om te gaan met het spanningsveld. Zijn hoofd kan dit niet oplossen, weet hij. Daar gaat het juist steeds mis. Hij mag naar het hart. En hij wil dat wat hij zo lief heeft koesteren. De angst om iets kapot te maken overheeste bij hem. Dat verlamt.

Dan merken beide dat deze omarming toch spannend en onwennig is. Ze voelen van alles. En daar blijven ze bij zonder afleiding, zonder invulling van wat het is. Het mag er voor het eerst in hun leven gewoon allemaal zijn. En ze doen het nu samen, niet alleen.

"Waar het kleine meisje en het jongetje in de volwassen lichamen elkaar weer gaan vinden, wordt het veel leuker."

En zo gaan ze samen vanuit omarming verder en dieper in het onwennige gevoel. Totdat het rustig wordt. Totdat ze zakken in hun lichaam en diepe veiligheid ervaren.

Ze gaan niet meer uit verbinding. Ze gaan vanuit verbinding naar zichzelf én elkaar. Ze vinden warmte, diepte en liefde die ze zo verlangden. Begrip, zo gewenst, ontstaat. Ze begrijpen wat onder het gedrag lag. Onmacht, onveiligheid, onwetendheid en/of angst voor afkeuring, verlatenheid, liefdeloosheid.

Deze nieuwe ervaring van diepe verbinding, door de spanning heen, leert hen geloven in liefde, échte liefde.

Het vertrouwen dat ze in het begin van de sessie zo wensten, is nu hun nieuwe basis geworden.

Soms zie je eerst een beer op de weg. Nee, je wilt niet verbinden. Je voelt gevaar ergens diep in je, een oude ervaring. Neem je de beer samen op schoot, dan kan het honingzoet worden!

In dit hele traject ben ik spaceholder. Ik zet een veilige ruimte, een energetisch veld neer. De cliënten ervaren zelf wat zich aandient en wat dan nodig is. Zij herinneren zich wie ze in essentie zijn.

Daar ontstaat beVRIJding én verbinding. Er ontstaat een drie-eenheid. Het mannelijke, het vrouwelijke en het Goddelijke.

Dat is toch veel prettiger!

Liefs,

Judith