Handelen vanuit passie of bewijsdrang

Judith Arendsen • 19 mei 2021

Het één is flow, het ander is hard werken.


Dit blog is geschreven om je te inspireren en te motiveren om uit je eigen gecreëerde waanbeeld te stappen. In je eigen kracht te gaan staan en de regie over je leven in eigen handen te nemen. Niets is wat het lijkt. We hebben veel onbewuste gedragspatronen ontwikkeld, die diep in ons systeem verankerd zitten en ons gedrag onbewust bepalen.


'Als meisje 'danste' ik al tussen de automonteurs in de werkplaats. Daar voelde ik me thuis.'


In de wereld van mijn vader draaide het om auto’s, ondernemen en zijn gezin. Als jong meisje ‘danste’ ik tussen de automonteurs in de werkplaats, zat ik achter de telmachine op kantoor, hielp ik klanten bij het aftanken van hun auto en zat ik aan tafel te lunchen met de directeur van Volvo Nederland. Zo ging dat in die tijd nog.


Ondernemen is eigenlijk simpel, maar simpel ondernemen is moeilijk. Tenminste zo lijkt het tegenwoordig.


Het ondernemen in een familiebedrijf is ons met de paplepel ingegoten. In de loop der jaren ging ik mijn eigen weg, maar mijn draai kon ik nooit echt vinden. Waarschijnlijk omdat ik zocht naar een plek waar ik het ondernemerschap, dat ik opgesnoven had, zelf in praktijk kon brengen. Ik kwam in grote bedrijven, waar het ondernemerschap van de individuele medewerker niet de aandacht had. Waar het duidelijk was dat de één belangrijker was dan de ander. Zo voelde dat in ieder geval voor mij als hoogsensitief persoon.


Op een dag zeiden mijn vader en zijn accountant dat ze de opvolging van het bedrijf hadden besproken. De beste optie was, huns inziens, dat mijn broer alles zou overnemen. Ik had het altijd verwacht, maar toch ook nog ergens ver weggestopt. Het kwam dus op dat moment als een donderslag bij heldere hemel. Wat moest ik nu met mijn ondernemerschap, mijn talenten? Waarom niet samen? En wat kon ik mijn kinderen nog bieden? Want mijn lijn zou geen erfgenaam van dit bedrijf meer kunnen worden.


‘Zodra ik met de pijn geconfronteerd werd, ging ik nog harder werken.'


Dit is een onbewust mechanisme om je te beschermen. De pijn wilde ik niet voelen. Ik heb daarna gedaan wat ik altijd gedaan heb en dat is doorgaan. Dat doe je in een familiebedrijf. Je gaat niet bij de pakken neerzitten.


Je blijft samenwerken en zet je beste beentje voor. Ik ging steeds harder werken en wilde met man en macht bijdragen aan het succes van het bedrijf waarin ik opgegroeid ben. Ik bleef me verantwoordelijk voelen. Als oudste kind van een gezin wil je de boel bij elkaar houden. Zodra ik weer met de pijn geconfronteerd werd, ging ik nog harder werken. Dat is een onbewust mechanisme om je te beschermen.


'Iedereen denkt dat alles je in de schoot geworpen wordt.'


De pijn wilde ik niet voelen. De omgeving denkt, dat alles je in de schoot geworpen is. Niemand ziet je worsteling. Ik cijferde mijn eigen gevoelens onbewust weg totdat, na het overlijden van mijn moeder, de man met de hamer kwam. Ik was totaal opgebrand. Hard werken om erkenning te krijgen, kost héél veel energie, zo bleek.


Op dit moment realiseer ik mij dat ik onbewust al die jaren heb willen bewijzen, dat ik als vrouw ook troonwaardig ben. Ik zocht naar erkenning. Let wel. Ik wil benadrukken onbewust. Niemand heeft mij gedwongen hard te werken en me zo dienstbaar op te stellen, trouw te blijven aan het familiebedrijf. Dat heeft mijn eigen gevoel van ‘minder’ zijn, gelijkwaardig willen zijn me onbewust opgelegd.


Een waanbeeld dat ik zelf in mijn hoofd geschapen heb. De wet van de aantrekkingskracht werkte in dit geval ook in mijn nadeel. Want wat je voelt, roep je op je af. Dus mijn gedachten werden ook in veel gevallen door dominante mensen op mijn pad bevestigd.


'Als ouder kun je ongewild en met de beste bedoelingen van de wereld je kind een moeilijke les in dit leven meegeven.'


Mijn vader heeft altijd en nog steeds het beste met ons allen voor. Hij zorgt goed voor al zijn (klein) kinderen. Iedereen is voor hem gelijk! Dat wil ik toch gezegd hebben. Hij heeft ook goed voor zijn dochters  gezorgd. Zo zie je dat je als ouder ongewild en met de beste bedoelingen van de wereld je kind een moeilijke les in dit leven kunt meegeven. Voor mij was en is deze les duidelijk mijn eigenwaarde (leren) kennen, het voor mezelf opkomen, me gelijkwaardig voelen en trouw aan mezelf zijn door grenzen te stellen.


v.l.n.r. mijn vader Harrie Arendsen, Judith Arendsen, mijn zoon Levi Lukassen.


‘Doordat ik steeds vaker in mijn eigen kracht kan staan,

geniet ik er nu van om een vrouw te zijn.

 

Ik weet nu dat op de troon zitten niets toevoegt aan je eigenwaarde. Ik ben nu trouw aan mezelf, kies het beste voor mezelf en ben mijn eigen ‘baas’. Doordat ik steeds vaker in mijn eigen kracht kan staan, geniet ik er nu van om een vrouw te zijn. Ik zie nu de meerwaarde van vrouw zijn en wat een vrouw bijdraagt aan het geheel. De vrouwelijke energie staat voor verbinding, intuïtie, voelen. Iets wat in de huidige maatschappij volledig ondergesneeuwd is, maar van groot belang is.


We zijn allemaal mensen, die beslissingen nemen op basis van (traditionele) aangeleerde patronen. Mijn vader heeft naar eer en geweten gehandeld op basis van wat hij geleerd heeft. Ook ik als moeder zal af en toe de ‘fout’ in gaan als we al van fout kunnen spreken. Het gaat hier niet om de schuldvraag of om de wijzende vinger. Ik wil mijn kinderen leren de kracht in zichzelf te vinden, in zichzelf te geloven.


Dat ze hun passie leven. Ze hoeven mij niet te bewijzen dat ze goed zijn. Ze zijn prachtig zoals ze zijn. Ik ben een gelukkig mens als ik ze mag helpen hun talent te ontdekken en mag bijdragen aan de ontwikkeling ervan. Niet voor mij maar voor henzelf! Ik word er blij van als ze trouw aan zichzelf zijn. Ze hoeven zich voor niemand weg te cijferen. Deze basis wil ik ze meegeven.


Kijk eens naar je eigen beweegredenen waarom je dingen doet. Doe je het vanuit passie of vanuit schuldgevoel, afwijzing of vanuit de drang jezelf te bewijzen? Vanuit passie kom je in flow. Van passie krijg je energie. Vanuit schuldgevoel, afwijzing en/of bewijsdrang is het hard, heel hard werken en ben je op den duur opgebrand. Durf eens in de spiegel te kijken en wees eerlijk tegen jezelf. Wat is jouw drijfveer?


Zit jij ook onbewust vast in een voor jou ongelukkige situatie? Ik durf te beweren dat het voor een ieder van ons geldt. Maar weet dit. Het gaat allemaal over jezelf. Niet wat de ander je aandoet of heeft aangedaan. Je hebt elke dag een keuze je gedachten en je drijfveer aan te passen en te gaan voor het beste voor jezelf!


Als je eenmaal voor jezelf gekozen hebt, gaat de wet van aantrekkingskracht in jouw voordeel werken, gaan er deuren voor je open waarvan je dacht dat ze dicht zouden blijven. Ik ontmoet(te) lieve, mooie mensen op mijn pad, die mij helpen de weg naar mezelf terug te vinden. Deze mensen ben ik eeuwig dankbaar!


Ik kan nu vol overtuiging zeggen, dat deze levensles mij als mens zo veel sterker gemaakt heeft. Daar ben ik ook dankbaar voor.


Kies voor jezelf! Jij bent het waard! Wees lief voor jezelf en koester je eigenheid!


Liefs,

Judith

In verbinding gaan als je uit verbinding wilt, is de nieuwe relatie.

door Judith Arendsen • 9 september 2025
Van een en een kun je DRIE maken. Twee mensen die zelfbewust zijn, zullen elkaar willen upliften. Dat geeft een heel ander gevoel dan altijd alles voor de ander moeten oplossen, dragen of doen. In het ergste geval geef je de ander de schuld van alles. De bewuste persoon pakt eigen verantwoordelijkheid. Uit mijn ervaring in sessies, kun je in verbinding blijven als je van jezelf weet, dat een oude wond (oude ervaring, onbewuste herinnering) opspeelt en dat het bij elkaar veilig is om deze met elkaar aan te kijken. Veilig voelen is wel een must. Niemand stelt zich open als het onveilig voelt. Tijdens een sessie waar twee bewuste mensen weten dat ze soms uit verbinding gaan en dit willen ombuigen, dienen zich mooie inzichten aan. De vrouw schermt zich af als het spannend wordt. Ze is vroeger als klein meisje vaak overspoeld door spanning in haar omgeving en haar emoties, gevoelens, mening mochten er niet zijn . Vaak werd ze niet eens opgemerkt. Dat voelt als afwijzing, afkeuring. In een spannende situatie gaat ze als het ware weer op haar slaapkamer zitten om het allemaal zelf te verwerken. Ze vertrekt uit de verbinding om zich veilig te voelen. Wat ze nodig heeft, is een aanwezigheid en een schouder om zich te kunnen overgeven aan wat is, wat ze voelt opkomen. "Ze wil de wereld in als haarzelf met alles wat zich aandient. Ze wil zo geaccepteerd worden. Wat vroeger niet mocht zijn, verwelkomen we nu wel." Als de vrouw en de man in kwestie in hun leven onenigheid ervaren, gaan ze uit verbinding. Hoe komen ze weer bij elkaar? Ik laat het hen aan de lijve ondervinden. Op mijn verzoek geeft ze hem aan dat ze zich onmachtig voelt in de spanning en dat ze dan eigenlijk weg wil rennen. Hij weet nu wat zich voordoet. Daarna geeft ze op mijn verzoek aan, dat ze graag een omarming wil. In de omarming komen bij haar emoties, onrust, ongemakkelijkheid, lacherigheid, weerstand. Dat alles wat zich in haar aandient mag er voor het eerst zijn en kan nu wegstromen. Dan kan hij ineens ook ontspannen en haar geven wat ze nodig heeft. In hem zit ook nog een verlegen jongetje dat alles zo goed mogelijk wil doen. Hij heeft dus niets fout gedaan, weet hij nu. Ook hij wist zich gewoon even geen raad hoe om te gaan met het spanningsveld. Zijn hoofd kan dit niet oplossen, weet hij. Daar gaat het juist steeds mis. Hij mag naar het hart. En hij wil dat wat hij zo lief heeft koesteren. De angst om iets kapot te maken overheeste bij hem. Dat verlamt. Dan merken beide dat deze omarming toch spannend en onwennig is. Ze voelen van alles. En daar blijven ze bij zonder afleiding, zonder invulling van wat het is. Het mag er voor het eerst in hun leven gewoon allemaal zijn. En ze doen het nu samen, niet alleen.

Ode aan een moeder, een vrouw, de vergeten parels van het leven.

door Judith Arendsen • 1 september 2025
Waar ik succes en roem nastreefde bleef het leeg en liefdeloos. We hebben meer voeding nodig. In de naam van de Vader, de zoon en de heilige geest Amen… Maar waar is de MOEDER, de dochter? Je leeft, je valt, je leert en je kiest opnieuw. Ik las in een artikel “Zet nooit geld en materiaal boven je kinderen!” Een hele tijd knaagt het aan mij. We leven voor geld, materie en roem. Het lijkt wel of dat een heilig walhalla geworden is. Het lijkt wel of prestige en aanzien je waarde bepalen. En daar doen we alles voor. Je wilt steeds bevestiging. Maar ten koste van wat? En begrijp me niet verkeerd. Ik hou ook van mooie dingen en mijn fijne woonplek. Opgroeiend in een ondernemersgezin wilde ik ook het succes. Als kind zie je dat dát aandacht krijgt. Dat dát rijkelijk beloond en geprezen wordt. Dán ben je waardevol. Dus wilde ik man zijn. Een moeder draait op de achtergrond. Als kind voelde het als een ondankbare, onzichtbare taak. Ik voelde me als meisje achtergesteld. De jongen wordt de ondernemer. Zo ging dat vroeger. Terwijl mijn hart al van kinds af aan bij het ondernemerschap en bij mensen lag. Nu (56 jaar oud) kijk ik anders terug. Nu zie ik het belang en de draagkracht van mijn moeder, een vrouw in een gezin én in een bedrijf. Nu zie ik dat daar de voedingsbodem ligt voor warmte, verzorging en gewoon thuis mogen zijn. Jezelf mogen zijn en ontwikkelen. In veiligheid groei je. Een gedragen bodem geeft rust. Nu zie ik dat dit van onschatbare waarde is. "Wat hebben we aan geld als het een verschraalde wereld wordt waar we voor materie gaan met kilte in ons hart." Ik ben veelal voor prestige en aanzien gegaan én hekelde huishoudelijk, “vrouwelijk” werk. Mijn kinderen kwamen wel altijd op de eerste plek. Zeker toen ze jong en afhankelijk waren. Intuïtief wist ik dat veilig voelen belangrijk is voor het zenuwstelsel van het kind. Daar hoort in mijn beleving borstvoeding (indien mogelijk) en aanwezig zijn bij. Dag en nacht. Dat is een innate feeling in mij. Nu ik rustig aan het bos woon en terugkijk, zie ik wat mijn moeder mij gegeven heeft. Ik zie de waarde van het moederschap, het vrouw zijn. Ik voel me weer vrouw. Ik wil me weer vrouw voelen. Ik kan nu wel van de daken schreeuwen: neem de warmte, de rust, de bedding, de verzorging, de arm, de eventuele stilte, de intuïtie niet voor lief. Ze hoort en ziet je, ze gelooft in je! Ze is er altijd. Ook op afstand. Ze is energetisch met je verbonden. Ze voelt altijd als iets niet klopt. Ze staat altijd aan, dag én nacht. Mijn boodschap aan vrouwen. Doe wat je leuk vindt, leer je talenten, maar vergeet NOOIT, een van de grootste talenten van een vrouw is VROUW zijn. En moeder zijn IS een ZEGEN. Vergeet dat nooit. Wat de maatschappij ook zegt of je laat voelen. Daar ligt een belangrijke, waardevolle taak voor wie ervoor kiest en als het bij je zielentaak hoort.
Ontwaken is diepgaand

Ontwaken, een modewoord of een diepgaand proces?

door Judith Arendsen • 1 augustus 2025
Ontwaken is niet fluffy, hallelujah, maar een bumpy road. Ontwaken een modewoord? Je hoort het overal. En zelf ga ik ook door processen. Het is als diepzee duiken, steeds dieper. Afgelopen decennium heb ik wel geleerd wat zo'n proces inhoudt. Je wordt getriggerd of diep geraakt, tot verwoesting toe. Zo pijnlijk soms. In het verleden schoot ik uit mijn lichaam, bewoonde ik mijn lichaam niet om niet te hoeven voelen. Ik praatte het goed. Nu ga ik echt zitten en laat mijn lichaam spreken. Ik voel wat zich wil aandienen en sta het toe. Er ontstaan dan in de loop van de tijd inzichten. De sleutel die je aangeleverd krijgt, vraagt om verandering. Maar verandering bij jou! Er is een oud toxisch, niet helpend patroon in jou aan de oppervlakte gekomen en deze mag jij nu omzetten. Hoe? Door andere keuzes te maken. Is dat makkelijk? Nee! Je hele systeem (zenuwstelstel) , lichaam schreeuwt dat het niet veilig is om andere keuzes te maken. Je deed het immers altijd zo omdat je je veilig waande en beschermd. Maar het was schijnveiligheid. Je zat in een overlevingspatroon. Dit proces werkt diep door. Er gebeurt veel op aarde en het klopt, vanuit mijn perceptie, dat veel mensen en bedrijven nu vast komen te zitten. Het leven wordt overhoop gegooid. Oude patronen hebben hun beste dagen gehad. "Als de aarde, je leven zich roert, moet het roer om." Het mooie van dit alles? Als je het proces aangaat met liefde voor jezelf. En daar heb je begeleiding bij nodig, kun je je leven mooier, vrediger en puur jij maken. We zitten met z’n allen, inclusief de aarde, in een transformatie, overspanning. Het stormt, er zijn overstromingen en er zijn uitbarstingen. Zo voelt een transformatie. De aarde spiegelt ons wat in ons nog gezien mag worden. Zo binnen, zo buiten. Maar wat als het ons naar iets mooiers leidt? Naar een leven waar we weer bewust worden van onszelf. Dat we onze angsten, die we bewust leven en die ons aansturen, gaan herkennen en loslaten? En je laat los door het eerst vast te houden. Wat als daaronder weer ons eigen verlangen, vuur tevoorschijn komt. Onze autonomie en zuivere kracht ons voort stuwt. Zijn we dan niet met z’n allen bevrijd? Het is niet alleen yoga, meditatie en altijd maar lief zijn. De ware spiritualiteit (het woord spirit zit erin) is doorbreken en actie nemen, ook als je bang bent. Je niet laten overrulen door de mening van de ander. Je waarheid spreken. Zelfliefde is geen bubbelbad, maar grenzen aangeven bij mensen en situaties die jou niet respectvol behandelen of pijn doen zonder excuus of zelfbewustzijn. Waar jouw gevoel niet mag landen maar een discussie wordt.