Bruggen bouwen …
De weg naar vrede en een mooie omgeving begint in onszelf. Eerst slaan we de brug naar onszelf, dan naar de ander.
Wat de ander in je wakker maakt, een goed of slecht gevoel, is wat we de spiegel van de buitenwereld noemen. Een spiegel, oplossing wordt je op dat moment aangedragen. Je wordt ergens op gewezen. Iets in jezelf. Iets dat gezien en geheeld wil worden.
Denk aan:
– Zie je jezelf wel voor wie je in essentie bent?
– Hoe groots en mooi je eigenlijk bent?
– Wijs je jezelf, je ware zelf af? Speel je een rol?
– Doe je wat je hart wenst?
– Geef je gehoor aan je eigen intuïtie?
– Bepaal jij je eigen weg of laat je je altijd weer beïnvloeden?
– Haal je wel het beste uit jezelf of leef je veilig?
– Leef je vanuit angst of vertrouwen?
– Spreek je jouw waarheid wel uit?
Durf je wel naar je ware zelf te kijken? Wil je iets nog niet zien? Als jij de wonden, onopgeloste stukken, in jezelf heelt, de talenten in jezelf erkent en deze ook daadwerkelijk oppakt, zal de spiegel verdwijnen. Dit vergt échte moed. Je leert je ware zelf neerzetten.
Uit frustratie schreeuwen naar elkaar heeft geen zin. Dat lost niets op. Het creëert twee kampen. De brug naar jezelf is de brug naar de ander.
Jezelf open stellen, is wat bevrijdt, de wereld en jezelf. Het leven leven zoals jij het wilt, een voorbeeld zijn, dát inspireert en zorgt voor beweging.
‘Heb je wel eens een brug gebouwd, die het langer dan een dag uithoudt. Van de één naar de andere kant. Van een bekend naar een onbekend land!’
De weg naar vrede en een mooie omgeving begint in onszelf. Het ontginnen van onbekende stukken in onszelf. Als we onszelf toestaan te helen, helen we de wereld. Eerst slaan we de brug naar onszelf, dan naar de ander.
En weet dat dit een weg van ervaringen is. Als het ons vandaag niet lukt, lukt het morgen misschien wel.
Liefs,
Judith
