Bruggen bouwen …
Judith Arendsen • 18 november 2020
De weg naar vrede en een mooie omgeving begint in onszelf. Eerst slaan we de brug naar onszelf, dan naar de ander.
Wat de ander in je wakker maakt, een goed of slecht gevoel, is wat we de spiegel van de buitenwereld noemen. Een spiegel, oplossing wordt je op dat moment aangedragen. Je wordt ergens op gewezen. Iets in jezelf. Iets dat gezien en geheeld wil worden.
Denk aan:
– Zie je jezelf wel voor wie je in essentie bent?
– Hoe groots en mooi je eigenlijk bent?
– Wijs je jezelf, je ware zelf af? Speel je een rol?
– Doe je wat je hart wenst?
– Geef je gehoor aan je eigen intuïtie?
– Bepaal jij je eigen weg of laat je je altijd weer beïnvloeden?
– Haal je wel het beste uit jezelf of leef je veilig?
– Leef je vanuit angst of vertrouwen?
– Spreek je jouw waarheid wel uit?
Durf je wel naar je ware zelf te kijken? Wil je iets nog niet zien? Als jij de wonden, onopgeloste stukken, in jezelf heelt, de talenten in jezelf erkent en deze ook daadwerkelijk oppakt, zal de spiegel verdwijnen. Dit vergt échte moed. Je leert je ware zelf neerzetten.
Uit frustratie schreeuwen naar elkaar heeft geen zin. Dat lost niets op. Het creëert twee kampen. De brug naar jezelf is de brug naar de ander.
Jezelf open stellen, is wat bevrijdt, de wereld en jezelf. Het leven leven zoals jij het wilt, een voorbeeld zijn, dát inspireert en zorgt voor beweging.
‘Heb je wel eens een brug gebouwd, die het langer dan een dag uithoudt. Van de één naar de andere kant. Van een bekend naar een onbekend land!’
De weg naar vrede en een mooie omgeving begint in onszelf. Het ontginnen van onbekende stukken in onszelf. Als we onszelf toestaan te helen, helen we de wereld. Eerst slaan we de brug naar onszelf, dan naar de ander.
En weet dat dit een weg van ervaringen is. Als het ons vandaag niet lukt, lukt het morgen misschien wel.
Liefs,
Judith
Als je terug gaat naar waar het "fout" is gegaan, kun je het tij keren.. Dartelen en nieuwsgierig zijn, is een verloren kindsdeel maar zo broodnodig in je creatieproces. Als klein meisje had ze al zó veel liefde te geven. Het ergste van heel veel liefde voelen en willen delen, is dat het niet ontvangen of gezien kan worden door de ander. Iedereen was druk en haar liefde ging aan hen voorbij . Haar emoties en gevoelens werden niet gezien of erkend. Dat verward. Zeker als kind. En ergens in haar jeugd is ze haar spontaniteit kwijt geraakt . Dat was het inzicht, dat we samen kregen bij de begeleiding van deze client. Ik begeleid mensen door hen mee te nemen naar hun innerlijke wereld en hun gevoel. Ik breng hen op veilige plekken door energetisch een veilig, liefdevol veld neer te zetten. Ik neem hen bij de hand en leid. In mijn innerlijke oog zag ik naast de client een meisje van 1,5 zitten. Dat was de client in haar kindertijd. We kunnen namelijk terug in de tijd beelden waarnemen. En dat geeft zoveel inzichten. In dit geval komen we terug bij het kleine meisje dat iets van haar zelf kwijtraakte . En dit deel dat ze nu zo mist, is nodig voor een luchtig leven.
Van een en een kun je DRIE maken. Twee mensen die zelfbewust zijn, zullen elkaar willen upliften. Dat geeft een heel ander gevoel dan altijd alles voor de ander moeten oplossen, dragen of doen. In het ergste geval geef je de ander de schuld van alles. De bewuste persoon pakt eigen verantwoordelijkheid. Uit mijn ervaring in sessies, kun je in verbinding blijven als je van jezelf weet, dat een oude wond (oude ervaring, onbewuste herinnering) opspeelt en dat het bij elkaar veilig is om deze met elkaar aan te kijken. Veilig voelen is wel een must. Niemand stelt zich open als het onveilig voelt. Tijdens een sessie waar twee bewuste mensen weten dat ze soms uit verbinding gaan en dit willen ombuigen, dienen zich mooie inzichten aan. De vrouw schermt zich af als het spannend wordt. Ze is vroeger als klein meisje vaak overspoeld door spanning in haar omgeving en haar emoties, gevoelens, mening mochten er niet zijn . Vaak werd ze niet eens opgemerkt. Dat voelt als afwijzing, afkeuring. In een spannende situatie gaat ze als het ware weer op haar slaapkamer zitten om het allemaal zelf te verwerken. Ze vertrekt uit de verbinding om zich veilig te voelen. Wat ze nodig heeft, is een aanwezigheid en een schouder om zich te kunnen overgeven aan wat is, wat ze voelt opkomen. "Ze wil de wereld in als haarzelf met alles wat zich aandient. Ze wil zo geaccepteerd worden. Wat vroeger niet mocht zijn, verwelkomen we nu wel." Als de vrouw en de man in kwestie in hun leven onenigheid ervaren, gaan ze uit verbinding. Hoe komen ze weer bij elkaar? Ik laat het hen aan de lijve ondervinden. Op mijn verzoek geeft ze hem aan dat ze zich onmachtig voelt in de spanning en dat ze dan eigenlijk weg wil rennen. Hij weet nu wat zich voordoet. Daarna geeft ze op mijn verzoek aan, dat ze graag een omarming wil. In de omarming komen bij haar emoties, onrust, ongemakkelijkheid, lacherigheid, weerstand. Dat alles wat zich in haar aandient mag er voor het eerst zijn en kan nu wegstromen. Dan kan hij ineens ook ontspannen en haar geven wat ze nodig heeft. In hem zit ook nog een verlegen jongetje dat alles zo goed mogelijk wil doen. Hij heeft dus niets fout gedaan, weet hij nu. Ook hij wist zich gewoon even geen raad hoe om te gaan met het spanningsveld. Zijn hoofd kan dit niet oplossen, weet hij. Daar gaat het juist steeds mis. Hij mag naar het hart. En hij wil dat wat hij zo lief heeft koesteren. De angst om iets kapot te maken overheeste bij hem. Dat verlamt. Dan merken beide dat deze omarming toch spannend en onwennig is. Ze voelen van alles. En daar blijven ze bij zonder afleiding, zonder invulling van wat het is. Het mag er voor het eerst in hun leven gewoon allemaal zijn. En ze doen het nu samen, niet alleen.
Waar ik succes en roem nastreefde bleef het leeg en liefdeloos. We hebben meer voeding nodig. In de naam van de Vader, de zoon en de heilige geest Amen… Maar waar is de MOEDER, de dochter? Je leeft, je valt, je leert en je kiest opnieuw. Ik las in een artikel “Zet nooit geld en materiaal boven je kinderen!” Een hele tijd knaagt het aan mij. We leven voor geld, materie en roem. Het lijkt wel of dat een heilig walhalla geworden is. Het lijkt wel of prestige en aanzien je waarde bepalen. En daar doen we alles voor. Je wilt steeds bevestiging. Maar ten koste van wat? En begrijp me niet verkeerd. Ik hou ook van mooie dingen en mijn fijne woonplek. Opgroeiend in een ondernemersgezin wilde ik ook het succes. Als kind zie je dat dát aandacht krijgt. Dat dát rijkelijk beloond en geprezen wordt. Dán ben je waardevol. Dus wilde ik man zijn. Een moeder draait op de achtergrond. Als kind voelde het als een ondankbare, onzichtbare taak. Ik voelde me als meisje achtergesteld. De jongen wordt de ondernemer. Zo ging dat vroeger. Terwijl mijn hart al van kinds af aan bij het ondernemerschap en bij mensen lag. Nu (56 jaar oud) kijk ik anders terug. Nu zie ik het belang en de draagkracht van mijn moeder, een vrouw in een gezin én in een bedrijf. Nu zie ik dat daar de voedingsbodem ligt voor warmte, verzorging en gewoon thuis mogen zijn. Jezelf mogen zijn en ontwikkelen. In veiligheid groei je. Een gedragen bodem geeft rust. Nu zie ik dat dit van onschatbare waarde is. "Wat hebben we aan geld als het een verschraalde wereld wordt waar we voor materie gaan met kilte in ons hart." Ik ben veelal voor prestige en aanzien gegaan én hekelde huishoudelijk, “vrouwelijk” werk. Mijn kinderen kwamen wel altijd op de eerste plek. Zeker toen ze jong en afhankelijk waren. Intuïtief wist ik dat veilig voelen belangrijk is voor het zenuwstelsel van het kind. Daar hoort in mijn beleving borstvoeding (indien mogelijk) en aanwezig zijn bij. Dag en nacht. Dat is een innate feeling in mij. Nu ik rustig aan het bos woon en terugkijk, zie ik wat mijn moeder mij gegeven heeft. Ik zie de waarde van het moederschap, het vrouw zijn. Ik voel me weer vrouw. Ik wil me weer vrouw voelen. Ik kan nu wel van de daken schreeuwen: neem de warmte, de rust, de bedding, de verzorging, de arm, de eventuele stilte, de intuïtie niet voor lief. Ze hoort en ziet je, ze gelooft in je! Ze is er altijd. Ook op afstand. Ze is energetisch met je verbonden. Ze voelt altijd als iets niet klopt. Ze staat altijd aan, dag én nacht. Mijn boodschap aan vrouwen. Doe wat je leuk vindt, leer je talenten, maar vergeet NOOIT, een van de grootste talenten van een vrouw is VROUW zijn. En moeder zijn IS een ZEGEN. Vergeet dat nooit. Wat de maatschappij ook zegt of je laat voelen. Daar ligt een belangrijke, waardevolle taak voor wie ervoor kiest en als het bij je zielentaak hoort.