Casus - Wat accepteer je nog voor jezelf?

Judith Arendsen • 14 mei 2021

Wat sta je nog toe en wat niet meer?


Vandaag zit ik tegenover een mooie, dappere vrouw. Een moeder van vier kinderen. Ik schat haar rond de vijftig jaar. Het leven heeft haar jeugd ontnomen. Gevormd door mishandeling, verwaarlozing en bedreigingen zit ze tegenover me. Opnieuw lamgeslagen zoals ze het zelf zegt. Ik zie nu ook even het kleine bange meisje dat in haar schulp gekropen is. 


Op het werk is het onhoudbaar.

“Op het werk is het onhoudbaar”, zegt ze. Het coronavirus heeft een enorme angst in haar werkgever ontwaakt. Het zal en moet gebeuren zoals hij het wil. Een hele andere man dan voor de uitbraak van het virus. Begripvol, vrijgevig, rustig, vertrouwen waren toen nog de drijfveer. Het heeft plaats gemaakt voor extreem veel wantrouwen, enorme boosheid, disrespect, ongeduld, dominantie en machtsmisbruik. En wat ze ook probeert ze kan hem niet meer bereiken of tot hem doordringen. De angst heeft hem volledig in de greep. Haar veilige werkplek is plotsklaps veranderd in een onveilige plek. En onveilig is nu precies wat haar verlamd. 



“Eieren voor je geld kiezen”, wordt mij ingefluisterd en ik vraag haar hoe dat voor haar voelt. 


Dit is ook wat resoneert met haar, maar wat ook nog enorm lastig is, geeft ze aan. Het voelt als opnieuw falen. Ik krijg bij haar een beeld van een emmer die vol is en overloopt. De drijfveer om de ander in hun strijd te blijven helpen is enorm. Waarom? Omdat we onszelf zo goed in het probleem van de ander kunnen verplaatsen. We snappen zó goed wat de ander doormaakt. We willen de ander als het ware redden. Maar ten koste van wat? Ten koste van je eigen geluk? Ten koste van je gezondheid? Ten koste van je eigen rust? Is dat het waard?


Waarom gebeurt het me weer?

Er hangt nog een prangende vraag in de lucht, voel ik. En het hoge woord komt eruit: “Elke keer kom ik op dit punt. Dan denk ik. Waarom gebeurt het me weer? Leer ik er niet van? Waarom loop ik weer vast? Maar je kunt alleen beheersen wat je toestaat en wat niet. Ik voel dat ze denkt dat ze tekortschiet. Ik vraag haar dan ook: “Heb je het gevoel dat je tekortschiet?” Ze knikt bevestigend. 

“Je schiet niet tekort! Je schiet nu even mis!” 


Verander het verleden door het heden een kans te geven

“Wat verlang je ten diepste? Wat geeft je leven zin?”, vraag ik haar. Ze heeft de antwoorden al paraat. Dat zegt veel. Ze weet het eigenlijk al:
– Van betekenis zijn
– Natuurlijke interesse
– Met haar persoonlijke levenservaringen anderen kunnen helpen
– Stromen van creativiteit
– Vrijheid
– Vertrouwen 


Dát zijn de kernwaarden, die je nu mist! Deze kernwaarden zijn wel voeding voor je ziel. Schiet daar je pijlers op. Je kunt de ander niet beheersen, maar jezelf en je eigen keuzes wel.

Verander het verleden door het heden een kans te geven. We kunnen soms zo verzand raken in wat we niet of nóóit meer willen, dat we vergeten te focussen op wat we wel willen en dáár moedig voor kiezen.
Rust en helderheid ontstaat. De volgende stap kan gezet worden. En wat blijkt. De nieuwe uitdaging heeft zich al aangediend in een ander vakgebied. Iets wat al heel lang roept en nu beantwoord mag worden. 


Liefs,

Judith


Magie omringt ons en geeft richting.

door Judith Arendsen • 8 oktober 2025
Voor diegene, die het willen zien en horen en openstaan voor coherentie. Het lijkt het sprookje. Ik heb sinds jaar een oud huis uit 1928 aan het bos. De gloeilampen moesten vervangen worden voor ledlampen. Dus had ik afspraak gemaakt met elektricien. De dimmers moesten aangepast worden. Want met oude dimmers heb je niet echt goed licht of lampen gaan stuk. De bel gaat en ik open de deur. Tot mijn verbazing zie ik een elektricien, een pad en een rode kat naast elkaar in de deuropening op de drempel staan. De pad springt naar binnen. Ik geef een gil 😂. De elektricien probeert de pad te pakken. Deze glipt weg. Ik pak stoffer en blik en ook daar springt de pad vanaf.  Na enige consternatie is de pad buiten en de kat was ook vertrokken. De elektricien gaat aan het werk.

Creëren door Dartetele....

door Judith Arendsen • 16 september 2025
Als je terug gaat naar waar het "fout" is gegaan, kun je het tij keren.. Dartelen en nieuwsgierig zijn, is een verloren kindsdeel maar zo broodnodig in je creatieproces. Als klein meisje had ze al zó veel liefde te geven. Het ergste van heel veel liefde voelen en willen delen, is dat het niet ontvangen of gezien kan worden door de ander. Iedereen was druk en haar liefde ging aan hen voorbij . Haar emoties en gevoelens werden niet gezien of erkend. Dat verward. Zeker als kind. En ergens in haar jeugd is ze haar spontaniteit kwijt geraakt . Dat was het inzicht, dat we samen kregen bij de begeleiding van deze client. Ik begeleid mensen door hen mee te nemen naar hun innerlijke wereld en hun gevoel. Ik breng hen op veilige plekken door energetisch een veilig, liefdevol veld neer te zetten. Ik neem hen bij de hand en leid. In mijn innerlijke oog zag ik naast de client een meisje van 1,5 zitten. Dat was de client in haar kindertijd. We kunnen namelijk terug in de tijd beelden waarnemen. En dat geeft zoveel inzichten. In dit geval komen we terug bij het kleine meisje dat iets van haar zelf kwijtraakte . En dit deel dat ze nu zo mist, is nodig voor een luchtig leven.

In verbinding gaan als je uit verbinding wilt, is de nieuwe relatie.

door Judith Arendsen • 9 september 2025
Van een en een kun je DRIE maken. Twee mensen die zelfbewust zijn, zullen elkaar willen upliften. Dat geeft een heel ander gevoel dan altijd alles voor de ander moeten oplossen, dragen of doen. In het ergste geval geef je de ander de schuld van alles. De bewuste persoon pakt eigen verantwoordelijkheid. Uit mijn ervaring in sessies, kun je in verbinding blijven als je van jezelf weet, dat een oude wond (oude ervaring, onbewuste herinnering) opspeelt en dat het bij elkaar veilig is om deze met elkaar aan te kijken. Veilig voelen is wel een must. Niemand stelt zich open als het onveilig voelt. Tijdens een sessie waar twee bewuste mensen weten dat ze soms uit verbinding gaan en dit willen ombuigen, dienen zich mooie inzichten aan. De vrouw schermt zich af als het spannend wordt. Ze is vroeger als klein meisje vaak overspoeld door spanning in haar omgeving en haar emoties, gevoelens, mening mochten er niet zijn . Vaak werd ze niet eens opgemerkt. Dat voelt als afwijzing, afkeuring. In een spannende situatie gaat ze als het ware weer op haar slaapkamer zitten om het allemaal zelf te verwerken. Ze vertrekt uit de verbinding om zich veilig te voelen. Wat ze nodig heeft, is een aanwezigheid en een schouder om zich te kunnen overgeven aan wat is, wat ze voelt opkomen. "Ze wil de wereld in als haarzelf met alles wat zich aandient. Ze wil zo geaccepteerd worden. Wat vroeger niet mocht zijn, verwelkomen we nu wel." Als de vrouw en de man in kwestie in hun leven onenigheid ervaren, gaan ze uit verbinding. Hoe komen ze weer bij elkaar? Ik laat het hen aan de lijve ondervinden. Op mijn verzoek geeft ze hem aan dat ze zich onmachtig voelt in de spanning en dat ze dan eigenlijk weg wil rennen. Hij weet nu wat zich voordoet. Daarna geeft ze op mijn verzoek aan, dat ze graag een omarming wil. In de omarming komen bij haar emoties, onrust, ongemakkelijkheid, lacherigheid, weerstand. Dat alles wat zich in haar aandient mag er voor het eerst zijn en kan nu wegstromen. Dan kan hij ineens ook ontspannen en haar geven wat ze nodig heeft. In hem zit ook nog een verlegen jongetje dat alles zo goed mogelijk wil doen. Hij heeft dus niets fout gedaan, weet hij nu. Ook hij wist zich gewoon even geen raad hoe om te gaan met het spanningsveld. Zijn hoofd kan dit niet oplossen, weet hij. Daar gaat het juist steeds mis. Hij mag naar het hart. En hij wil dat wat hij zo lief heeft koesteren. De angst om iets kapot te maken overheeste bij hem. Dat verlamt. Dan merken beide dat deze omarming toch spannend en onwennig is. Ze voelen van alles. En daar blijven ze bij zonder afleiding, zonder invulling van wat het is. Het mag er voor het eerst in hun leven gewoon allemaal zijn. En ze doen het nu samen, niet alleen.