Vandaag zit ik tegenover een mooie, dappere vrouw. Een moeder van vier kinderen. Ik schat haar rond de vijftig jaar. Het leven heeft haar jeugd ontnomen. Gevormd door mishandeling, verwaarlozing en bedreigingen zit ze tegenover me. Opnieuw lamgeslagen zoals ze het zelf zegt. Ik zie nu ook even het kleine bange meisje dat in haar schulp gekropen is. 

Op het werk is het onhoudbaar.

“Op het werk is het onhoudbaar”, zegt ze. Het coronavirus heeft een enorme angst in haar werkgever ontwaakt. Het zal en moet gebeuren zoals hij het wil. Een hele andere man dan voor de uitbraak van het virus. Begripvol, vrijgevig, rustig, vertrouwen waren toen nog de drijfveer. Het heeft plaats gemaakt voor extreem veel wantrouwen, enorme boosheid, disrespect, ongeduld, dominantie en machtsmisbruik. En wat ze ook probeert ze kan hem niet meer bereiken of tot hem doordringen. De angst heeft hem volledig in de greep. Haar veilige werkplek is plotsklaps veranderd in een onveilige plek. En onveilig is nu precies wat haar verlamd. 

“Eieren voor je geld kiezen”, wordt mij ingefluisterd en ik vraag haar hoe dat voor haar voelt. 

Dit is ook wat resoneert met haar, maar wat ook nog enorm lastig is, geeft ze aan. Het voelt als opnieuw falen. Ik krijg bij haar een beeld van een emmer die vol is en overloopt. De drijfveer om de ander in hun strijd te blijven helpen is enorm. Waarom? Omdat we onszelf zo goed in het probleem van de ander kunnen verplaatsen. We snappen zó goed wat de ander doormaakt. We willen de ander als het ware redden. Maar ten koste van wat? Ten koste van je eigen geluk? Ten koste van je gezondheid? Ten koste van je eigen rust? Is dat het waard?

Waarom gebeurt het me weer?

Er hangt nog een prangende vraag in de lucht, voel ik. En het hoge woord komt eruit: “Elke keer kom ik op dit punt. Dan denk ik. Waarom gebeurt het me weer? Leer ik er niet van? Waarom loop ik weer vast? Maar je kunt alleen beheersen wat je toestaat en wat niet. Ik voel dat ze denkt dat ze tekortschiet. Ik vraag haar dan ook: “Heb je het gevoel dat je tekortschiet?” Ze knikt bevestigend. 

“Je schiet niet tekort! Je schiet nu even mis!” 

Verander het verleden door het heden een kans te geven

“Wat verlang je ten diepste? Wat geeft je leven zin?”, vraag ik haar. Ze heeft de antwoorden al paraat. Dat zegt veel. Ze weet het eigenlijk al:
– Van betekenis zijn
– Natuurlijke interesse
– Met haar persoonlijke levenservaringen anderen kunnen helpen
– Stromen van creativiteit
– Vrijheid
– Vertrouwen 

Dát zijn de kernwaarden, die je nu mist! Deze kernwaarden zijn wel voeding voor je ziel. Schiet daar je pijlers op. Je kunt de ander niet beheersen, maar jezelf en je eigen keuzes wel.

Verander het verleden door het heden een kans te geven. We kunnen soms zo verzand raken in wat we niet of nóóit meer willen, dat we vergeten te focussen op wat we wel willen en dáár moedig voor kiezen.
Rust en helderheid ontstaat. De volgende stap kan gezet worden. En wat blijkt. De nieuwe uitdaging heeft zich al aangediend in een ander vakgebied. Iets wat al heel lang roept en nu beantwoord mag worden. 

Liefs,

Judith