Als je iemand wilt helpen, gaat het meestal ook over je eigen pijn.
Wat je in jezelf nodig hebt, geef je vaak aan de ander.
Vorige week trof ik onverwacht een oude bekende. We waren in gesprek en ze zei terloops. Ik moet nu echt naar een oude vriendin. Ik heb er eigenlijk totaal geen zin in, maar ik wil haar niet in de steek laten. Ze heeft het moeilijk gehad.
Maar als je gaat met tegenzin, laat je dan eigenlijk niet jezelf in de steek? Ze keek me verrast aan. Dat was nog niet bij haar opgekomen. Ze zegt: ik voel haar pijn.
Wie ben je eigenlijk aan het helpen? Kan het zijn dat je jezelf nog aan het redden bent.
Doe je ogen eens dicht, zeg ik. Waar hebben ze jou in de steek gelaten of wie laat jou in de steek? Ze wordt emotioneel en denkt terug aan het moment, dat ze als kind uit een team geplaatst wordt.
En waarom werd je als kind uit dat team geplaatst? Het bleef even stil. Ik zie haar verdriet. Het nieuwe meisje was beter wellicht, zei ze zachtjes. Maar ze hebben me nooit een duidelijke verklaring kunnen geven. Ik heb er wel om gevraagd als kind.
Ik voelde dat er destijds andere belangen meespeelden. Ik sprak mijn gevoel uit. Ze kijkt me verbaasd aan en zegt: het nieuwe meisje en de trainer woonden bij elkaar in de buurt. Naast elkaar zelfs geloof ik.
Het had dus niets met jou en je kwaliteiten te maken, zei ik. Je was goed genoeg voor dat team!
Als je dat kindje (jijzelf) nu eens zegt, dat je goed genoeg was en dat het niet aan jou lag. Dat je haar alsnog omarmt en troost. Hoe voelt dat? Ze kijkt weer verbaasd. Het is weg de pijn, zegt ze.
Het is niet verkeerd er voor de ander te zijn. Er ZIJN is juist een prachtig, kostbaar geschenk. Maar als je de ander wilt redden, vraag jezelf eens af wie je aan het redden bent.
En als je met tegenzin gaat, vraag je eens af of het dan vanuit je hart komt of vanuit pijn.
Liefs,
Judith
